04/16/2025
📘 ხალიდ ჰოსეინი – „მთებმა მთებს უთხრეს“
🔹 „ოთახის შემოსასვლელში დედაჩემის გვერდით იდგა. ცარიელი თვალებით მიყურებდა. გამხდარი, ფერმკრთალი გოგო იყო. თხელი თმა ჰქონდა. სულ ეს არის, მეტი არაფრის თქმა შემიძლია. ვერც მისი კაბის ფერს გეტყვით, ვერც იმას, ეცვა თუ არა საერთოდ კაბა, ფეხსაცმლის სტილზე ხომ ზედმეტია ლაპარაკი, ან საათი ეკეთა თუ არა. ყელსაბამი? ბეჭედი? საყურე? არაფერი ვიცი.
🔹 წარმოიდგინეთ, რესტორანში რომ იყოთ და უცებ ვიღაც გაშიშვლდეს, თქვენს მაგიდაზე ახტეს და ჩაროზის კოვზებით ჟონგლიორობა დაიწყოს. ძალიანაც რომ მოინდომოთ, მის მეტს ვერაფერს დაინახავთ. ზუსტად ასეთი ეფექტი ჰქონდა გოგონას სახის ქვედა ნაწილზე აფარებულ ნიღაბს. სრულიად გამორიცხავდა სხვა რამეზე დაკვირვებას და შემჩნევას.
– თალია, ძვირფასო, მიესალმე, თავაზიანობა გამოიჩინე.
🔹 მომეჩვენა, რომ თავი ოდნავ დამიკრა.
– გამარჯობა, – გახეშეშებული ენა ძლივს მოვატრიალე.
🔹 ჰაერში ელექტროტალღები დატრიალდა. თითქოს დავიმუხტე რაღაცით, რაც მაღელვებდა და იმავდროულად მაშინებდა. თითქოს ჩემ შიგნით რაღაც გასკდა და ზევით ტრიალ-ტრიალით წამოვიდა. ვიდექი და გაშტერებული ვუყურებდი. თვალს ვერაფრით ვაშორებდი უკან, კეფაზე ორი ზონრით შეკრულ ცისფერ ნიღაბს და მის პირთან ვიწრო ჰორიზონტალურ ნახეთქს.
🔹 ზუსტად ვიცოდი, რომ იმ წუთში ვერ გავუძლებდი იმის შეხედვას, რაც ნიღბის მიღმა იმალებოდა, თუმცა ვერც იმას ავიტანდი, რომ არასოდეს მენახა. მორჩა, ჩემი ცხოვრება ჩვეულ რიტმს ვეღარ
დაუბრუნდებოდა, სანამ ჩემი თვალით არ ვნახავდი, რა იყო ასეთი საშინელი, რას მალავდა ნიღაბი, რისგან გვიცავდნენ, რას
გვარიდებდნენ. მაგრამ იქნებ ეს ნიღაბი თალიას იცავდა ჩვენგან?
🔹 ამაზე აღარ მიფიქრია, ყოველ შემთხვევაში, იმ დღეს, როდესაც პირველი თავბრუდამხვევი და ტკივილით სავსე შეხვედრა შედგა.“
#იკითხეწიგნები
#იკითხექართულად
#წიგნებიქალებზე
#მსოფლიობესტსელერი
ქართული წიგნები კანადაში
